Κασίδα

Η κασίδα αρχίζει συνήθως από το λειρί και από τα χαρχάλια με κάτι άσπρες κοκκίδες, οι οποίες σιγά-σιγά μεγαλώνουν και σμίγουν ώστε να σκεπάσουν όλο το λειρί με ένα στρώμα άσπρης σταχτερής μάζας. Η μάζα αύτη λίγο-λίγο γίνεται πιο χονδρή και τέλος σχηματίζει μία κρουστά. Αργά και προχωρώντας ολοένα η αρρώστια, πάει και πάρα πέρα στο πετσί της κεφαλής, στο λαιμό και τέλος σε όλο το σώμα, αν εν το μεταξύ το αρρωστημένο πουλί δεν ψοφήσει. Το πετσί κατσιδιάζοντας χοντραίνει και γιομίζει από κρούστες σαν λέπια, οι οποίες πρώτα τριγυρίζουν την βάση των φτερών και έτσι τα κάνουν σε λίγο να πέφτουν.

Όταν αυτή η αρρώστια περάσει, από το λειρί εις το πετσί της κεφαλής, τότε αρχίζει το αδυνάτισμα του άρρωστου πουλιού το οποίον βγάζει μία ιδιαίτερη μυρωδιά μούχλας και τέλος ψοφάει από εξάντληση.

Η κασίδα στην αρχή ξαπλώνει αργά και συνήθως περνούν αρκετές εβδομάδες έως ότου σκεπάσει όλο το λειρί. Όταν όμως φθάσει στο πετσί του κεφαλιού και στο λαιμό, το ξάπλωμά της γίνεται με μεγάλη γρηγοράδα.

Η κασίδα γιατρεύεται όσο ακόμη μένει περιορισμένη στο κεφάλι, όταν όμως περάσει στο λαιμό και μάλιστα στο σώμα, συμφέρει καλλίτερα να σφάξουμε το πουλί, το οποίο τρώγεται.

Μόλις φανεί η αρρώστια, πρέπει αμέσως να ξεχωρίσουμε τα κασιδιασμένα πουλερικά και να τα απολυμάνουμε αμέσως και καλά το κοτέτσι, και εάν είναι σε υγρό μέρος να το μεταφέρουμε σε άλλο μέρος στεγνό, γιατί ή υγρασία βοηθάει στην ανάπτυξη της αρρώστιας.

Όσο για τη θεραπεία των αρρώστων πουλερικών, μεταχειριζόμαστε «αλοιφή του Καλομελάν» (1-8) ή διάλυση κανονική Σουμπλιμέ, επίσης βενζίνη, φαινικό οξύ ανάμικτο με πράσινο σαπούνι (1-20) μία φορά την ημέρα, έως ότου εξαφανιστεί η αρρώστια.

Πηγή: Η κόττα-Α. Παρασκευόπολου-Αθήναι 1949